|
ZAMANINDA ÖLÜM (yazan: eMbRYo)
|
|
 ZAMANINDA
kayýtsýzlýklar içinde kiþi bunalýmýn kýyýsýnda, aradýðý kaybolan týnýsýdýr. her gece kaybettiði notalarý rüyasýnda görür kiþi ve yavaþ yavaþ dip mezarýna ilerler dumanýn sonsuz huzuruyla.
gece apartmanlarýn arasýndan süzülen karanlýk kiþi için tapýnaktýr dip kuyusunda. hiç inanmadýðý tanrý ona oyun oynamaktadýr kiþinin yeþil çuhasýnda. gereksiz acýlar içinde kiþi sabaha yaklaþýr. kulaðýnýn dibinde o sabah makamý yankýlanýr kiþinin.
güneþin karanlýða hükmettiði an kiþi mezarý baþýndaki leþ kargalarýnýn aðýt sesini duyar. kiþi son bir kez ruhuna ihanet ederek týnýn huzuruna çýkar. ve týný tekrar kiþinin kulaklarýnda yankýlanýr.
anlamsýz gerçekten uzaklaþarak öz týnýsýnýn huzuruna erer geçmiþine inanmayan kiþi. tanrýsal bir haz kanatlarýný týnýn bütün þehvetiyle kiþiye açar. kiþi dip mezarýnda, dumanýn katmalarýnda, kaçýnýlmaz sonun ZAMANIDAdýr artýk.
ÖLÜM
týnýsý artýk yitik bi musikinin, yeteri kadar kan arzusunun caz armonisiyle seviþtiði zamandý. karanlýk o an zamanýn ta kendisi oluverir. çaðýn eteklerinde yaþayan, Zirve'nin týnýsýna kiþi artýk inanmadýðý cehennemindedir.
kulaðýna altý teli çellosuyla Vilanko yankýr daha cihazý baðlamadan kulaðýna umudun. dumaný hisseder,-sanki dipten gelen bir dost- fakat daha seçilmemiþ varamamýþ yanýna fikrin sonlu sýnýrlarýndadýr. kiþi yavaþ ve öfkeyle cigarasýný aðzýna götürür. dumaný karanlýðýn huzrunu bozmamak için hiç yakamaz ve dumaný sadece hisseder kiþi zaman sýnýrýnda. o dinlediði þey kaybolur kiþinin bedeni gibi dipten karanlýða.
kiþi zaman boyunca varoluþunun, geçmiþin þimdinin ve geleceðin, mükemmel karanlýðýndadýr. hala nefesindeki oksijenin sonundan haberi olmadan karanlýkta týnýsýný arar. zamanýn sonsuzluðudur aradýðý ki buna nefesinin, neyin ucundaki týnýn bile ömrünün 27 yýl olduðunu bile bile bile bile....
geleceðin deðiþken karanlýðýnda varoluþ yokuþtur aþýlmasý güç kiþinin. bazý sabahlarý düþünür kiþi fikrin zamana boðulduðu sonda. kimi zaman keþiþtir inanmadýðý tek þey týnýsýnýn ruhunun realkarnosyonudur kiþinin özü.
beklemekten karanlýðýn hoþ rüzgarýnda özlemdir kiþi, öz týnýsý mý? ufak kýpýrdanmalar baþlar karanlýðýn içinde kiþi telaþlanýr sabahýn acýmasýzlýðýndan. sabah oluyordur. kiþi hiç inanmadýðý tanrýdan korkmaya baþlar kafasýný karanlýðýn içine gömerek, kiþi mezarýndadýr, huzurludur, mutludur ve ÖLÜMdür.
-1998, AlKoL sýnýrlarýndayken yazýlmýþtýr....
|
|
|
