|
Valeran'ýn Günlüðü - 13 (yazan: spaceman)
|
|
Yatakta otururken kafamdan geçenlerin geleceðimi belirleyeceðini bilmiyordum tabikide. Aklýma gelen ve yaþadýðým her olay beni insanlýktan uzaklaþtýrýyordu. Çektiðim acýlarýn sadece duygusal olmasý beni sinirlendiriyordu. Yanaðýma kýzgýn demir yapýþtýrsalar Anita'nýn tokadý kadar yakmazdý canýmý heralde. Tomas'ýn bana doðrularý öðretmesi ne kadar üzüyordu beni. Hatalarýmý ap açýk önüme seren insandý Tomas. Ama kime göre ve neye göre hata? Tomas bunu bilemezdi. Neden ormana gittiðimi bile bilmiyordu. Beni sevdiði için mi bu kadar sokuyordu nedenini bile bilmediði hatalarý gözüme? Beni sevenler! Anita. Dük ile evleniyor. Tomas. Aþýk olduðum kýzýný zorla bir zengin züppeyle evlendirtiyor. Ondan sonra... kim kaldý?... Baþka kimse yoktu listede beni seven. Kimi sayabilirdim ki? Babamý mý? Bir baba oðlunu sever. Ama babamýn sevgisini de görmüþtüm. Annem! Biricik annem! O beni seviyor. Þu an yanýmda olsaydý beni kesinlikle anlardý. Ama o anne sevgisi de bana hayatta en çok acý veren þeylerden biriydi. Dokunamadýðým, yaþayamadýðým bir sevgi! Sadece kalbimde hissedebildiðim bir sýcaklýk. Evet! Ýþte sevginin hayatýma kattýklarý. Sevgi insanlarý kýsýtlýyor. Birini seversin ama bir noktadan sonra istediðin gibi seversin. Sevdiðin kiþinin nasýl olduðunu zamanla unutursun çünkü. Alýþkanlýðýn, monotonluðun getirdiði o korkunç silici güç. Herþeyi bozan güç. Fakat komiktir ki bu kaçýnýlmaz. Sevgiyle, o kadar doðru ve yerinde gözüken o hisle baþlayan o güzel çiçeðin solacaðýný bile bile neden insanlar hep ayný tuzaða düþüyor? Anlýk mutluluklar için mi? Elimin koparýlacaðýný bilsem parmaðýmý uzatmam anlýk mutluluk için. Gerçekçi olmak mý bozuyor acaba herþeyi? Þu an bulunduðum karamsarlýk mý yoksa? Bu karamsarlýk deðil. Bu gerçekçilik de deðil. Bu hayat. Kurallarý belli olan, kurallarýný herkesin bildiði ve deðiþtirmeye korktuðu bir oyun. Ama ben bu saçma oyunun bir parçasý olmayacaðým artýk. Insanlýðýn oynadýðý oyunu þimdi terk etmek, gelecekte oyunu kabullenmemi engelleyecek. Evet. Artýk kendi oyunumu oynayacaðým. Dünyamý kendim seçeceðim. Beni sevenler beni kýsýtlayamayacak. Özgür irademi etkilemeyecek. Artýk bu hayatýn bir parçasý deðilim. Güle güle zarlar, güle güle oyuncular, güle güle hilebazlar, güle güle kaybedenler...
Aðlýyordum. Bütün benliðimle aðlýyordum. Durmak bilmeyen bir aðlamaydu bu. Tadýný çýkardýðým bir aðlamaydý fakat. Her tuzlu damlayla ruhumun arýndýðýný hissediyordum. Her tuzlu damlayla zavallý hayatýmdan bir derdi atýyordum sanki. Göz yaþlarýmýn tadýna bakmaya korkuyordum. Tuz deðil acý dolulardý çünkü. Her tuzlu damlayla çürüyen kalbimin cevapsýz bi cümlesine noktayý koyuyordum. Her tuzlu damla ile geride býraktýðým açýk bir kapýyý kitliyordum zamanla yok olacak bir anahtarla. Her tuzlu damla ile huzura kavuþuyordum. Her tuzlu damla ile varlýðýmdan uzaklaþýyordum. Her tuzlu damla ile umutla baktýðým bilinmeze daha da yaklaþýyordum. Gözlerim kuruyana kadar, kalbimde iyi yada kötü birþey kalmayana kadar aðladým. Yanaklarýmdaki ýslaklýk kuruduðunda tuzadan baþka birþey kalmayacaktý. Ne yanaðýmda ne de kalbimde. Sadece tuz. Gelcekte açýlacak her yarama basýlacak olana þey kalacaktý. Yaralarýmýn kapanmasýna yardýmcý olacak acýyý temsil eden tuz. Kendimi sýfýrlamýþtým o oturduðum yatakta. Artýk uyanmak yoktu. Çünkü hayatýmýn sonuna kadar ya bir rüyada yada bir kabusta yaþayacaktým. Ikisine de hazýrlýklýydým.
Ve sonunda aðlamam kesilmiþti. Içim bomboþtu. Titrek dizlerimin üzerine yüklenerek çantamý hazýrlamaya baþladým.
|
|
|
