|
Valeran'ýn Günlüðü - 12 (yazan: spaceman)
|
|
"Uyan Valeran! Uyan!" Uzaklardan sesler duymaya baþladým. Gittikçe yaklaþýyorlardý. Karanlýðýn derinliklerinde ufacýk beyaz bir nokta gördüm. Nokta da yaklaþmaya baþlýyordu. Uyanmalýydým!
Gözlerimi hafifçe araladým. Göreceðim þeyden korkacak mýydým acaba? Neredeydim? Görüntü netleþtiðinde içime yaz güneþi gibi doðan bir yüzle karþýlaþtým. Anita'nýn endiþeli suratý ve kocaman yeþil gözleri bana bakýyordu.
"Nerdeyim Anita?"
"Nerde olucaksýn! Odandasýn. Beni bir daha bu kadar meraklandýrýr, endiþelendirirsen kafaný koparýrým anladýn mý?"
Ses tonundaki titreme ne kadar ciddi olduðunu gösteriyordu.
"Ne yaptým yine?"
"Ne mi yaptýn? Babam sana bin kere ormana tek baþýna girme demedi mi? O sakar ayaklarýnla bastýðýn yerlere de dikkat et biraz. Bir aðaç köküne takýlmýþýn ve kafaný yere vurmuþun. Bütün gün seni aradýk! Sonunda buldular seni ormanýn kýyýsýnda. Hemde kim buldu biliyor musun?"
Bu sorunun cevabýný pek merak etmiyordum. Kesinlikle Tomas yada Anita!
"Kimmiþ? Sen bulduysan bir öpücüðü hakettin!"
"Seni cývýk, aptal, moron, gýcýk, manyak çocuk! ÇAAAAATTTTT!"
Tokadý yedikten sonra bütün benliðimle kendime gelmiþtim.
"Teþekkürler!"
"Benim için zevkti! Seni Dük buldu! Umarým mutlusundur. Gider ona bi öpücük verirsin artýk!"
Keþke uyanmasaydým. Keþke beni bulmasalardý. Keþke ormanýn derinliklerine koþup bir daha hiç geri gelmeseydim. Tokadý yediðim yanaktaki ateþ bütün vücuduma yayýlmaya baþladý. Gözlerimi kapatýp kendimi yataðýma attým. Þu an hala kötü bir rüyada olsaydým keþke. Ama o tokadýn acýsý rüya görmediðimi ispatlamýþtý.
Yataðýmdan kalkarak elbiselerimi giyimeye baþladým. Elbiselerimi giyimeye baþladým, evet! Yarý çýplaktým, evet! Anita kafasýný çevirdi. Hafif kýzaran yüzünü benden uzaklaþtýrdý. Ayaða kalktý ve kapýya yöneldi. Anita'yý umursamýyordum. Kafamda öldürme planlarý, ayný anda, ayný kiþiye teþekkür etme planlarý vardý.
- "Odamdan çýk!"
- "Ne?"
- "Odamdan çýk diyorum!"
- "Zaten çýkýyordum. Bana emir verme!"
- "Ýyi!"
Kapý az kalsýn parçalanýyordu. Kapanan kapýnýn çýkardýðý gürleme dindikten sonra pencereden dýþarýya baktým. Gece olmuþtu. Bütün gün baygýn kalmýþ olamam. Bir insan o kadar süre baygýn kalamaz. Üzerime acele acele birþeyler geçirdim. Odadan çýktýðýmda nereye gidecektim? Ya Tomas'ýn yanýna gidip olanlarý açýklayacaktým. Bir geyiði takip edip, nerden geldiðini bilmediðim bir ses yüzünden korkarak birþeye takýlarak bayýldýðýmý sonra da rüyamda aðaçlarla konuþan bir adamla ormanda gezdiðimi mi söyleyecektim? Tomas'ýn yanýna gitmekten vazgeçtim. Dük'e teþekkür etmeye gitmek de biraz zor olurdu. Utanç mý gurur mu? Bu karar vermesi zor seçimi noktalayan bir "Tak tak!" sesi geldi kapýdan.
Mükemmel! Utanç ve gurur ayný anda! Dük ve Tomas içeriye girdiler. Tomas'ýn surat ifadesi kaçmamý önderiyordu. Dük ise görünüþe göre gayet mutluydu halinden.
Tomas: "Sana bir ay ceza veriyorum genç! Mutfaktan çýkmayacaksýn!"
Valeran: "Tamam! Çýkmam!"
Tomas: "Ses tonuna dikkat et genç adam. Ahhhh! Düküm kusura bakmayýn. Kafasýný yere vurduðu için ne dediðini bilmiyor."
Valeran: "Yoooo. Bilincim gayet yerinde Tomas!"
Dük: "En azýndan düþündüklerini saklamýyor. Bu cesurluk. Fakat senin þu halinde aptal cesurluk."
Tomas: "Dük'e söyleyecek birþeyin yok mu?"
Valeran: "Teþekkürler! Zahmet etmeseydiniz!"
Sinirden sýktýðým diþlerimin arasýnda yýlan týslamasý gibi çýkýyordu kelimeler. Tomas'ýn suratý yine domatese döndü. Bu sefer ya kesecekti yada kovacaktý beni hanýndan.
Tomas: "Seninle sonra hesaplaþýcaz velet!"
Küstah bir sýrýtýþ ve yan bir bakýþla odadan çýktý Dük. Ýþaret parmaðýný bana doðru sallayarak söylene söylene Tomas'da çýktý odadan sonunda. Yataðýma oturdum. Dirseklerimi dizlerime, kafamý da ellerimin arasýna koydum ve düþünmeye baþladým.
O rüya... O ses... Kafamda binbir türlü þey dönüyordu. Anita, Dük ve Tomas'la aramda geçen konuþmalarý düþündüm. Neden bu kadar sinirliydim? Verdiðim cevaplarýn seviyesizliðini ve tam olarak ne ifade ettiklerini daha yeni yeni anlýyordum. Kendim deðildim. Ama artýk çok geçti. Yine sevdiklerimi ustaca kýrmayý baþarmýþtým. Ve neden? Beni ormanda baygýn bulduklarý için mi? Bana yardým ettikleri için mi? Benim için endiþelendikleri için mi? Korktuðum için mi? Delirmeye baþladýðým için mi? Anita'yý sevdiðim için mi? Dük ile evleneceði için mi? Hayýr! Bunlarýn hepsi duygusal bahaneler ve artýk hayatýmý alt üst etmelerini istemiyordum. Ormanýn bana kýsa bir süre için de olsa verdiði o rahatlýðý hiç biri veremiyordu bana.
|
|
|
