|
Valeran'ýn Günlüðü - 11 (yazan: spaceman)
|
|
Gerçekten görmüþ müydüm o inanýlmaz varlýðý? Yorgunluðun beynime oynadýðý bir oyun olmasý için fazla gerçekçiydi, o gözleri uzaktan o kadar net görmem bir hayal olamazdý. Yürümeye devam ettim. Soðuk ve temiz hava beni kendime getirmeye baþladý. Derin nefesler alarak, vücudumun oksijeni kabul etmesini bekledim. Yüzümde bir sýrýtýþ belirdi. Yanaklarýmýn kýzardýðýný fark ettim. Doðaya ap ayrý bir yönden yaklaþmaya baþladýðýmý anladým o an. Havaya bakarak bulutlarý inceledim. Havayý koklamaya baþladým. "Kar yaðýcak!" dedim büyük bir heycanla. Bu vardýðým kanýya pek inanmasam da aklýmýn bir köþesinde tutmaya karar verdim bu hava tahminini.
Ormanýn kenarýna gelmiþtim. Bir an ürktüm. Bý kadar büyük ve derin birþeyin ne kadar çok sýrrý vardýr. Bir insan hayatýna sýðmayacak çoklukta farklý güzelliklere sahip bir ormandý bu. Darkronia'nýn en büyük ormaný. Bir sürü de dedikodu vardý tabi orman hakkýnda. Bazen ormana girenlerin kaybolduðu, odun toplayan çocuklarýn deðiþtiði gibi dedikodular. Bu kadar güzel birþeyin zarar verebileceðine inanmýyordum o zaman. Hem bir orman nasýl zarar verebilir? Anca ormanda yaþayan yada içinden geçmekte olan çeteler olabilirdi bu huzursuzluklarý yaratanlar. Aðaçlarýn çocuklarý yutacak hali yok herhalde. Insanlarýn sýkýntýdan yarattýklarý gereksiz korkularý kafamda kendi kendime yorumluyordum. Ne kadar tehlikeli birþey! Nereye gittiðime bakmýyordum. Etrafýmda olup bitene dikkat etmiyordum. Ne kadar güzel ve sakinleþtirici gelse de orman, her an bir yerden ürküttüðüm bir yaban domuzu yada baþka bir hayvan fýrlayabilirdi. Neden bilmiyorum ama hiç korkum yoktu. Sanki neyin nerde olduðunu bildiðiniz bir odadaydým. Sað tarafta eski kavak aðaçlarý, sol tarafýmda daha da yaþlý kavak aðaçlarý ve önümde gittikçe yükselen aðaçlar. Aðaçlar! Bu kadar yüksek aðaçlar hatýrlamýyordum. Hem ormana o kadar da girmemiþtim. Aðaçlar fazla yüksekti! Kafamý sallayarak gözlerimi ovuþturdum ve yukarýya bakmadan geyiði gördüðüm yere doðru ilerlemeye baþladým.
Görünürde hiçbir þey yoktu. Çok anlýyormuþum gibi yerde iz aramaya koyuldum. Tek bir ize rastlayamadým, yada rastladýðým halde iz olduðunu anlamamýþtým. Saðda, solda yapraklarý tekmeleyerek aptallýðýma kýzýyordum. Yorgunluðuma yenik düþmüþtüm adeta. "Þu halime bak! Ne bekliyordun odun kafalý?!? Arkadaþ arayan geyikler mi? Ve bir daha bak þu halime! Kendi kendime konuþuyorum. Kafayý sýyýrdým ben!" Etraf sessizleþmeye baþladý. Rüzgar sanki daha sert ve soðuk esiyordu. Ormanýn büyüsünden mi kurtulmuþtum acaba acý gerçeklere dönerek? Hana geri dönmeye karar verdim. Bu gereksiz macerayý hiç kimseye anlatmayacaktým. Hem istesem bile ne diyecektim ? "Orman beni çaðýrdý! Geyikler benimle arkadaþ olmak istiyor." Kendi kendime gülerek yerdeki yapraklarý tekmelemeyi keserek kafamý kaldýrdým ve hana doðru baktým.
Az kalsýn aðlayacaktým. Suratýmdaki aptal ifade birden þaþkýnlýða döndü. Han diye birþey yoktu ortalýkta! Sanki ormanýn kalbinde duruyordum. Her tarafým aðaçtý. Yüksek aðaçlar. Eski aðaçlar. Sanki hepsi bakýmlýydý. Üzerlerinde bir tane bile parazit yada sarmaþýk yoktu. Tapýnaklarý taþýyan sütunlar gibiydi hepsi. Ve iþte o an içimde yine o çaðrýyý hissettim. Baþ döndürücü, derin nefes aldýrýcý ve kalbimin atýþlarýný hýzlandýran çaðrý. Gözlerimi kapatmak zorunda kaldým yere düþmemek için. Karanlýkta dönüyordum adeta. Ormanýn bir parçasý gibi hissetmeye baþladým kendimi. Gözlerimi açtýðýmda kollarým iki yana açýk, olduðum yerde dönüyordum hoplaya zýplaya. Garip bir þekilde ani bir duruþla etrafýmý süzmeye baþladým. Birileri beni görseydi ne düþünürlerdi acaba. Ama kim görecekti ki? Hem nerdeydim? Görebildiðim her yer ormandý. Ne bir yol ne de tek bir ev görebilirdum. Ama nasýl olduðunu bilmesem bile, izlendiðimi biliyordum.
Yavaþ ve dikkatli adýmlarla biraz etrafý incelemeye karar verdim. Yerler yosunluydu. Botlarýmýn altýnda yumuþacýk yosunlarý hissedebiliyordum. Bir bulutun üzerinde yürüyordum sanki. Yosunlarýn arasýndan fýrlamýþ yaban çiçekleri ve çimenler bütün heryeri kaplýyordu. Yüksek bakýmlý aðaçlar! Bu kadar bitkili ve yeþil bir yer olmasaydý bir tapýnak izlenimi býrakýyordu burasý. Duvarlarý olmayan bir tapýnak. Yüksek aðaç kolonlar ve en pahalýsýndan ipek halýlarla kaplý bir tapýnak.
"Evet Valeran. Burasý bir tapýnak!"
Az kalsýn küçük dilimi yutuyordum. Birkaç yaþ daha ufak olsaydým kesinlikle atýma kaçýrmýþtým. Ormanýn huzurlu sessizliðinde duyduðum ses ayaklarýmý yerden kesti. Ses tam karþýmdan gelmiþti fakat görünürde kimse yoktu. Ayaða kalktým ve pörtlek gözlerle etrafý hýzlý bakýþlarla incelemeye baþladým. Incelemekten çok birþeyi arýyordum. Her an yerden çýkan bir ejderha yada gökten düþen bir dev arýyordu gözlerim.
"Burdayýmmmm!!!!"
Yine o ses! Ýki adým geri attým korkudan ve bir aðacýn köküne takýlarak sýrt üstü yumuþak orman halýlarýna düþtüm. Gözlerimi sýkýca kapatýp bir daha ayaða kalkmamak istedim. Kendi kendime bahaneler üretip sesleri yalanlamaya çalýþýyordum kendi içimde. Fakat imkansýzdý. O sesin gerçek olduðunu biliyordum. Kapalý gözlerimi açtým sonunda. Ve bayýldým...
Rüyamda yeþil sakallý bir adam vardý. Kocaman bir ormanda birlikte geziyorduk. Aðaçlarla konuþuyor, bana hepsini tanýþtýrýyordu.
"Iyi günler bayan Oakleaf! Nasýlsýnýz? Sincap sorununuzu çözebildiniz mi?"
Aðaçlar cevap vermiyordu. Ama yaþlý adam birþeyler duyuyordu. Kafasýný sallýyor, tavsiyeler veriyordu. Nasýl bir rüyaydý bu. Aklýmý zorluyordu adeta. Uyanmak istiyordum. Etrafým ne kadar büyüleyici de olsa bu kadarý fazlaydý. Gözlerimi sým sýký kapattým uyanmak için. Yaþlý adamýn "Nereye?" dediðini duydum. Gözlerimi açtým. Olduðum yerde sabit duruyordum. Saða sola bakýyordum. Kazýk gibi dim dik ve kas katý bir þekilde koca ormanýn ortasýnda duruyordum. Ama orman durmuyordu. Hareket ediyordu. Bir yere doðru ilerliyordum. Hayýr, hayýr. Orman bir yere ilerliyordu ve ben sabittim. Ayaklarým hareket etmiyordu ama bir yere gidiyordum. Gittikçe hýzlandý görüntü. Aðaçlarýn görüntüleri kaymaya baþladý. Çok hýzlýydý! Fazla hýzlý. Miðdemin bulandýðýný hissettim ve gözlerimi kapadým. "Uyan Valeran!". Bu kadýn sesini tanýyordum. Nasýl bir rüyaydý bu? Annemin sesiydi bu. Çaresizliðin ve üzüntünün pençelerini yine hissetmeye baþladým boðazýmda. Yutkunamýyordum. Göz yaþlarýmý zaten tutmaya çalýþmýyordum. Bu rüya bir kabus muydu? Hayýr deðildi! Korkutucu birþey yoktu. Sadece ben korkuyordum. Nereye gittiðime dikkat etmeye baþladým yine. Yaþlý gözler arasýndan birþeye hýzla yaklaþtýðýmý gördüm. Yerde birþey yatýyordu. Yolculuðumun sonuna gelmiþtim. Yerde yatan þeyin baþ ucunda aniden durdum. Olamazdý! Kendimi görüyordum yerde. Huzurlu bir ifade ile sýrt üstü yatýyordum. Suratým o kadar mahsum ve dertsiz duruyordu ki, korkutucu bir manzaraydý. "UYAN!" yerde yatan çocuðun gözleri aniden açýldý. Yemyeþil ve bana ait olmayan gözlerle havaya bakýyordum. Yerde yatan ben, dudaklarýný araladý. "UYAN!" Herþey karardý...
|
|
|
