|
Valeran'ýn Günlüðü - 5 (yazan: spaceman)
|
|
 Hayatýmýn en ateþli sabahýný ve en soðuk banyosunu ayný günde yaþayan bir gençtim artýk. Anita ile yaþadýðým 15 dakika, gelecek 15 senemi ne kadar etkileyeceðini bilmiyordum daha o zamanlar. Olaylý sabahtan sonra, handa çalýþmaya baþladýðýmdan beri ilk defa kasabaya indim. Tomas kasabaya gideceðimi duyunca elime ufak bir alýþveriþ listesi tutuþturdu. Ýzin günüm olmasýna raðmen Tomas'ýn ricasýný yerine getirmek benim için bir zevkti, listeyi görene kadar. Hanýn kapýsýndan çýkýp eski evimin yanýndan geçmeyen bir yoldan kasabaya doðru ilerlemeye baþladým. Sabahki güneþin yerini kuzeyden gelen kara bulutlar almaya baþlýyordu. Havada hala yaz sýcaðý vardý. Fakat dakikalar geçtikçe, sýcak esen rüzgarlar, uzaklardan serin ve nemli esintiler üflüyordu. Ilýk hava ile toprak ve yaðmur öncesi gelen nem kokusunun karýþýmý en sevdiðim kokulardandýr ve o sabah çok yoðun bir þekilde geliyordu o koku. Aslýnda benim için bu bir koku deðil, daha çok bir his gibiydi. O kokuyu burnumla deðil bütün vücudumla, tenimle algýlýyordum. Bana yaþamý ve yaþamýn canlýlýðýný hatýrlatan bir his gibi bir þey. Yaðmur yaðacaðýný, ve yaðmaya baþlamadan kafamý kuru bir çatýnýn altýna sokmazsam sýrýl sýklam olacaðýmý anladýðýmda, adýmlarýmý hýzlandýrdým. Pek fazla uzak deðildim kasabaya. Aklýmýn bir köþesinde adýmlarýmý yavaþlatýp, yaðmurun beni o kokunun bir parçasý yapmasý vardý. Fakat elimdeki listeyi fark edince ýslanma fikirlerimden vazgeçtim. Listeyi bir daha gözden geçirmeye baþladým. Pipo tütünü, 4 tane tüy kalem ve mürekkep, kuru yazý kaðýdý, "Okumayý 1 haftada Çözün!" adlý bir kitap, deri kaplý bir günlük ve en iyisinden iki varil þarap. Ilk ve son istek dýþýndakiler içimi sýkmaya þimdiden baþlamýþtý. Tomas aylardýr okuma ve yazma yeteneklerimi geniþletmek istediðini ve bana hocalýk yapmak istediðini anlatýyordu. Gün geçtikçe hayatýma yeni bir sýkýntý ekleniyordu. Baþarýnýn sýkýntý ve güçlük geldiðini daha bilmediðim için ders ve kendimi geliþtirmek gibi konulara pek sýcak bakmýyordum. Aklýmdan bunca þeyi geçirirken, aniden arkamdan gelen bir at sesi duydum. "Çekil yolumdan çocuk!" diye baðýran atlý, yanýmdan kýl payý þimþek gibi geçerek üstümü baþýmý toz toprak içinde býrakmýþtý. Elimden geldiði kadar tozumu almaya çalýþýrken, önümde iki üç kiþinin güldüðünü duyunca kafamý kaldýrdým ve pek de uzakta olmayan, kasaba giriþinde duran nöbetçileri gördüm. Nöbetçilere pek de arkadaþça olmayan bakýþlar atarak kasabaya girdim. Tomas'ýn kasabadaki bütün tüccarlarýn en iyi müþterisi olduðu için, herkes Tomas'ý tanýrdý. Tomas'ý tanýyan herkes de beni tanýrdý. Yani aslýnda tanýmazdý ama kesin ismimi duymuþlardý. Kasabanýn en ufak ve en yaþlý dükkaný kütüphanesi idi. Ýçerisi hep eski ve tozlu kokardý. Ýçeriye girdim, elimdeki listeyi hemen giriþin yanýndaki masada oturan, çürük bir elma yada armudu andýran adama verdim. Suratý sýra daðlarla dolu bir haritaya benzeyen, yaþlýlýktan artýk ensesi ile suratý ayný hali almýþ adam, daha doðrusu yaþayan ölü, masasýnýn bir çekmecesinden listedekileri çýkarmaya baþlarken etrafý biraz incelemeye baþladým. Tozlanmýþ raf ve kitaplardan baþka bir þey içermeyen ufak dükkanda yürüyecek yer çok az idi. Dükkanýn ortasýnda incecik bir koridor ve koridor boyunca saða ve sola, raflarýn arasýna giren daha da ince koridorlar vardý. Yerden tavana kadar kitapla dolu bir kutu gibiydi dükkan. "Birileri burayý temizlese belki satýlan bir kitap alýcýyý öksürmekten öldürmez!" dedim kendi kendime. Arkamdan gelen yüksek sesli bir gýcýrtý sesi ile ani bir dönüþ yaptým. Sandalyeden geldiðini sandýðým ses aslýnda masa baþýnda, kim bilir kaç senedir, oturan metamorfoz amcanýn sýrtýndan geldiðini ve beni duyduðunu anlayýnca kýp kýrmýzý kesildim. "Raftaki kitaplar satýlýk deðil! Öhö öhö öhööö... Toz hakkýnda dediklerin doðru olabilir ama. Hehehe... Göründüðün kadar aptal deðilsin çocuk! Ama görünmediðin kadar zeki de deðilsin tabi. Al bakalým eþyalarýný. Parasý ödendi! Güle güle." Daha neyin olup bittiðini anlamadan kapýdan çýkmýþtým bile. Elimde kitap, kaðýtlar, kalemler ve mürekkep kütüphanenin önünde aptallaþmýþ bir þekilde duruyordum. Kafamý salladým ve pek uzakta olmayan tütün, bira, þarap gibi eþyalar satan büyük bir dükkana doðru yürümeye baþladým. Dükkanýn önünde daha önceden gördüðüm ama nerede gördüðümü çýkartamadýðým, baðlý bir at duruyordu. Hayatýmda gördüðüm en güzel at olduðuna karar verdim ve ata yavaþça yaklaþtým. Biraz huysuzlaþmaya baþlayan at gözümün içine baktýðýnda sakinleþmeye baþladý. Elime yavaþça alnýnda ve kafasýnýn yanýnda gezdirdiðimde iyice sakinleþmiþti. Ýçimde bir ses atýn mutsuz olduðunu fýsýldýyordu kulaðýma. Sanki atýn mutsuzluðunu kendi içimde hissediyordum. Sonra saçmaladýðýma karar verdim ve atýn etrafýnda gezinmeye baþladým.  Simsiyah ve yapýlý bir at idi. Bakýmlý ve saðlýklý bir hali olmasýna raðmen, kalçasý ve karýn kýsmýnda kýrbaç ve topuk izleri vardý. "Bu kadar güzel bir hayvana nasýl bir hayvan biniyorsa artýk!" dedim ve atý yalnýz býrakmaya karar verdim. Dükkanýn kapýsýný açar açmaz önümde kafasý arkasýna dönük ve baþkasý ile konuþan uzun boylu bir adam hýzla bana doðru geliyordu. Son anda konuþmasýný bitiren ve beni aniden önünde gören adam "Çekil yolumdan çocuk!" diye bir laf ederek, yarý çarpýp yarý bir eliyle itip yanýmdan geçmeye çalýþýnca dengemi yitirerek kapý eþiðinin sol tarafýna omzumla girdim. Kapý eþiðine çarpýþýmýn þiddeti ile elimdeki bütün eþyalarým adamýn kafasýna ve etrafýna saçýldý. Adamýn çoktan dýþarýya çýkmýþ olmasý ve eþyalarýmýn topraklý yerde saçýlmýþ olarak durmasý beni içkisiz bir þekilde handa oturan bir cuceye dönüþtürdü. Yine kýp kýrmýzý kesildim. Bu sefer sinirden de olsa aðzýmý yine açmadým. Yerdeki eþyalarýmý toplamaya baþladýðýmda gömlek yakamýn ense kýsmýnda bir el hissettim. Tek koluyla ayaklarýmý yerden kesen adama, boynumu sýkan yakanýn verdiði acý ve kafamda biriken kanýn yarattýðý basýnç ile þaþkýn bakýþlarla baka kalmýþtým. Sonra olayý kavramaya baþlayýnca, mücevher gibi kýzarýp þiþmiþ suratým ile gülmeye baþladým. Suratýnýn yarýsý siyah mürekkep ile boyalý, pis sakallý, siyah gözlü ve kare gibi çenesi olan adamýn suratýna fiziksel anlamda piþmiþ kelle gibi gülüyordum. Gülmemi pek olumlu karþýlamayan adam beni biraz öteye savurdu ve kýç üstü topraða oturdum. Sarsýntýnýn etkisi uzun sürmedi ve yine gülmeye baþladým. Bana doðru yumruðunu sýkmýþ bir þekilde yaklaþan adam, atýnýn þaha kalkýp kiþnemesi ile birden arkasýna döndü. Atýný sakinleþtirmeye koþan adam dizginleri sýkýca eline alarak atýn kafasýný saða sola çekiþtirmeye baþladý. At biraz sakinleþince, atýn kaburgalarýna tekmeyi geçirdikten sonra, sýrtýna atlayarak atý bana doðru yöneltti ve üzerime doðru sürmeye baþladý. At istediðini yapmayýnca, atý topuklarýyla tekmeleyip ileri sürmeye çalýþan adam sonunda atýn inadýna yenik düþtü ve atýný yan çevirerek "Senle daha iþim bitmedi piç! Seni bir daha bu kasabada görürsem eðer, annenin yanýna parçalar halinde gidersin!" dedi. Sinirden titremeye baþladýðýmda at yine huysuzlaþmaya baþladý. Cebinden bir elma çýkartýp "Aaaaa de bakalým aç köpek!" diye baðýran adam elmayý bütün gücüyle suratýmýn ortasýna geçirdi ve atýyla deparý basarak uzaklaþtý. Yüzümün ortasýnda parçalanan ve küf kokan elma, yüzümde deðil tam gözümün üzerinde patlamýþtý. Þiþerek kapanan mor gözümle eþyalarýmý toparlamaya baþladým. Hepsini toparlamayý temizlemeyi bitirdikten sonra yere çöktüm, kollarýmý gererek, ellerimi arkaya koydum ve baþýmý gökyüzüne kaldýrdým. O sabah odamdaki ve þu anki halimi karþýlaþtýrdým aklýmda ve dolan gözlerimi aðlamamak için kilitlemek istedim bir an için. Burnuma gelen bir koku ve elimin altýndaki bir sýcaklýk aklýmý sýfýrladý birden. Elime doðru bir bakýþ attým ve elimin üzerinde durduðu kocaman at bokunu gördüm. Elimi temizlemeye baþladým ve þanssýzlýðýma lanetler ederek ayaða kalktým. Artýk alýþýk olduðum bu ard arda gelen þansýzlýklar yüzünden çaresizlik artýk hayatýmýn bir parçasý olmuþtu. Daha önce bu kadar hakarete ve fiziksel acýya maruz kalmamýþtým yalnýz. Zonklayan gözüm, dýþký kokan elim ve toprak yüzünden kirlenen kaðýtlarla bomboþ sokaðýn ortasýnda duruyordum. Ýçimde, çok derinlerde bir umut gibi parlayan bir his duymaya baþladým o an. Okyanusun derinliklerinde yavaþça su yüzeyine doðru çýkan bir kuru tahta parçasý gibi. Bana doðru yaklaþýyordu o gizemli his. Neden bilmiyorum ama o dakika sonunda olacaklara hala anlam veremiyorum. Neden yaptýðýmý ve neden o sözleri söylediðimi bile bilmiyorum. Kollarýmý açtým, gözlerimi kapadým baþýmý gökyüzüne çevirdim ve "Göz yaþlarýmý tutmaktansa, bir gölü dolduracak kadar aðlar içinde boðulmayý tercih ederim" dedim içimden ve sesli olarak "Ben tutuyorum, madem sen tutma!" diye baðýrdým. ".. tutma!" lafým biter bitmez, suratýma damlamaya baþlayan yaðmur damlalarý içimdeki bütün sýkýntýlarý yýkayýp içimden söküyordu adeta. "Ne kadar sýkýntým varsa yýka götür uzaklara!" dedim içimden. O gün baþlayan yaðmur tam olarak 16 gün durmadan yaðdý. Kasabadaki çiftçilere göre son 10 senenin en þiddetli yaðmurmuþ. O uðursuz günümde baþlamýþ ve 16 gün sürmüþtü üzüntümün saðnak yaðýþý.
yorumlarýnýzý aþaðýdaki linke yazabilirsiniz:
[link]www.darkredtr.com/mods.php?mod=forum&h=60[/link]
|
|
|
