|
Valeran'ýn Günlüðü - 3 (yazan: spaceman)
|
|
 Gün geçtikçe çevreme ve iþime alýþmaya baþlýyordum. Olabildiðince Anita'dan uzak duruyor, verilen bütün iþleri en iyi þekilde halletmeye baþlýyordum. Birinci ayýn sonunda kazandýðým 5 altýný babama vermeyi planlýyordum. Gecenin geç saatlerinde eve döndüðüm için artýk pek fazla görüþemiyorduk. Bundan, o zamanlar, þikayetçi olduðum söylenemezdi. Dayak yemekten ve içki kokan nefesten kurtulmuþ olmak iyiydi. Ama her þeyin bir karþýlýðý vardý ve babamý görememenin karþýlýðý zamanla omuzlarýma aðýr bir yük olmuþtu. 12 yaþýnda bir çocuðun yalnýzlýk çekmesi normal bir þey deðil. Çocukluðumda pek fazla arkadaþým da yoktu. Aslýnda gerçeði söylemek gerekirse hiç yoktu. Belki çocukluðumun gidiþhatý yüzündendi. Annesiz ve sarhoþ bir babayla, çalýþarak büyüyen birinin hayatýnda çocukluða fazla yer yok. Ve ben çocukluðumu yaþadýysam bile pek bir þey hatýrlamýyorum. Neyse hikayeme geri döneyim ben. Bu gidiþle bunalýma girmek de var iþin sonunda. Ondan neþeli ve olayla devam etmek lazým. Ilk maaþýmý aldýðým zaman aklýmda parayý babama göstermek, hatta vermek bile vardý. Handan eve yürüyene kadar fikrimi 10 kere deðiþtirmiþtim ama. Paralarý cebime koydum ve hayaller kurmaya baþladým. Tam o sýrada kafama bir aðaçtan, bir kozalak düþtü ve aklýma bir çocuðun aklýna gelebilecek en çýlgýn plan gelmiþti. Paramý biriktirip her yeri gezmek ve olabildiðince insanla tanýþmaktý planým. Böyle bir planý sadece yalnýzlýk çeken ve neyin ne olduðunu bilmeyen bir çocuðun kurabileceðini düþünüyordum o sýralar. Bütün bu planlarýmý suya düþürecek gecenin bir sonraki gece olacaðýný bilmiyordum o an.
Eve vardýðýmda kapýyý açýk bulmuþtum. Ýçeriye sessiz ve yavaþ adýmlarla girdim ve etrafý süzmeye baþladým. Gecenin karanlýðýnda hiçbir þey gözükmüyordu. Sadece evin dört bir tarafýndaki büyük pencerelerden içeriye sýzan ay ýþýðý aydýnlatýyordu ortalýðý. Evdeki her þey darma daðandý ve bütün sandýk ve çekmeceler açýk duruyordu. Tam önümdeki çekmeceye uzanýrken, gözümün ucuyla karþý köþede bir kýpýrdama gördüm. Karanlýktan bana doðru bir el uzandý. Pencerenin hemen yanýndaki köþeden bana doðru, gittikçe ay ýþýðýnda belirginleþen bir kol uzanýyordu. Önce el, sonra kol, sonra omuz ay ýþýðýna çýktý. En sonunda babamýn daðýnýk ve yaðlý saçlarýný gördüm. Suratýnda deðiþik bir sýrýtýþla bana doðru geliyordu. "Bugün maaþýný almýþ olman lazým oðlum! Babana o altýncýklarý ver bakalým. Seni büyütmem için bana kimse maaþ vermiyor. Bu durumda sen bana vericeksin!" Olayýn ve sözlerin þoku ile kas katý kesildim. Aðlasam mý, kaçsam mý diye sesler duymaya baþladým kafamda. Birkaç saniye geçtikten sonra kaçmaya karar verdim ve sýrtýmý babama dönerek hýzlýca koþmaya baþladým. "Nereye gideceksin? Hahahaha..." diye güldüðünü duydum babamýn. Bacaklarýmdaki kaslar yanana kadar koþmaya devam ettim ve sonunda yerden yarý çýkmýþ bir aðaç köküne takýlarak yüz üstü yere düþtüm. Ayaða kalktým ve arkamý döndüm. Dizlerimin üzerine çökerek aðlamaya baþladým ve uzakta kapýdan bana elini kolunu sallayan babamý gördüm. Ýçimdeki, yýllarýn üzüntüsü ve siniri ile aðlamaya baþladým. Göz yaþlarýmýn arasýndan evi ve babamý seçmekte zorlanmaya baþladýðýmda ayaða kalktým ve göz yaþlarýmý sildim. O gece aðladýktan sonraki rahatlýðý hayatým boyunca unutamayacaðým. Eve doðru yürümeye baþladým. Babam hala kapýda duruyordu. Daha aðzýný açmadan gelen içki kokusundan aniden deli döndüm. Hayatýmýn belirli devreler gözümün önüne geldi. Çoðu üzüntü ve sýkýntý dolu anýlar idi. Insalarýn yorumlarýný, gereksiz konuþmalarýný, yüzlerini ve gülen suratlarýný tek tek görmeye baþladým ve en sonunda beyaz ýþýk ile bütün üzüntü ve kederlerim son buldu. Karþýmda, bembeyaz bir geceliðin içinde annem duruyordu. Hayatýmda gördüðüm en tatlý ve sakinleþtirici gülümseme ile kollarýný bana uzatmýþ, beni yanýna çaðýrýyordu. Kulaðýma uzanarak "Hayatýný sevdiklerin için yaþa. Sevdiklerini ve seni sevenleri bul. Seni mutlu kýlacak seçimler yap." dedi ve beni bütün sorun ve üzüntüm ile gecenin karanlýðýna geri teslim etti. Ýçimden gitme, beni yalnýz býrakma diye baðýrasým geliyordu. Kendimi tuttum ve yaþlý gözlerimi açtým. Babam hala karþýmda bana garip garip bakýyordu. "Kahrolasý velet! Ya parayý bana verirsin yada yatmak için kendine yeni bir delik bulursun. Kendin için mi sana iþ ayarladýðýmý zannetin? Hahaha... Annen de ayný hatayý yapmýþtý!". Babamýn bu son lafý, içimde daha önce hiç hissetmediðim bir þeyleri uyandýrmýþtý. Çok uzaklardan gelen, müzik gibi sesiyle bir aðýt'ý andýran bir þarký söyleyen kadýn sesi duymaya baþladým. Ýçimdeki bütün sýkýntý ve hüzün kuvvetli bir güvene dönüþtü. Vücudumdaki bütün kaslar kasýlmaya baþlamýþtý. Yumruklarýmý fazla sert sýkmaktan týrnaklarým ile avuç içim kanamaya baþlamýþ, bütün his ve duyularým 10 kat daha hassaslaþmýþcasýna etrafýmda olup biten, hareket eden her þeyin farkýnda idim. Etrafýma bakmadýðým halde. Aþaðýya doðru eðilmiþ duran kafamý hiç hareket ettirmeden, kaþlarýmýn altýndan babama nefret ve kana susamýþ bir bakýþ attým ve "Seni yargýlamak ve hayatýmda bir yere koymak isterdim. Ama bu hakkýný kaybettin. Bundan sonra karanlýk gecelerin daha karanlýk, ve sessiz dünyan daha sessiz olacak! Elveda!" dedim ve ormana doðru yürümeye baþladým. Handan baþka gidecek hiçbir yerim yoktu. Hanýn yolunu tutmaya baþladým.
Baþýmdan geçen bu olaydan onlarca yýl sonra kulaðýma Faerun ormanýnýn giriþinde yaþayan kör ve saðýr bir adamýn hikayesini anlattýlar. Bir cadý tarafýndan büyülenmiþ ve ailesi tarafýndan terk edilmiþ bir adamýn hikayesi. Hikayeyi duyunca aklýma babama söylediðim son sözlerim geldi ve kulaklarýmda uzaklardan gelen ve ruhumu yatýþtýran bir kadýn sesi duymaya baþladým.
yorumlarýnýzý aþaðýdaki linke yazabilirsiniz:
[link]www.darkredtr.com/mods.php?mod=forum&h=60[/link]
|
|
|
